در به خاطر سپردن همه چیز

من پسرفت به دبیرستان. من quarantining در شهر نیویورک در دوران کودکی من در آپارتمان با مادر و پدر من. آنها مردم فوق العاده هستند و من به طور مداوم احساس سپاسگزار و خوش شانس است که من اینجا هستم تا با آنها.

اما باز هم پسرفت به دبیرستان که من تصور است که چند نفر بزرگترین آرزو می کنم. آن را ممکن است برای چند که خوش مشرب در دبیرستان -- آنها تا به حال یک هسته دوست گروه شاید حتی بودند کلاس جمهور — و من آنها را تحسین اجتماعی خود را precociousness. من اما هرگز شیرینی 16 دوباره. مانند بسیاری از دانشگاه استنفورد دانش آموزان در دبیرستان من صرف اکثریت از وقت انجام مشق شب در آشپزخانه و در موارد خاص در اتاق نشیمن. این است که یک بار دیگر من طبیعی است. Netflix بکشد سپس و در حال حاضر درمان محفوظ است برای تعطیلات آخر هفته. در دبیرستان پدرم را سرگردان به اتاق من در 9 p. m. و هر شب به مطمئن شوید که ویندوز من باز شد. هر شب از قرنطینه او را تکمیل کرده است این وظیفه ضربه زدن بر روی درب و barging در قبل از من پاسخ.

وجود دارد اما دو تفاوت قابل توجه بين سپس و در حال حاضر. در دبیرستان من بود مجاز به پوشیدن کفش در آپارتمان بود و نه مجاز به بستن درب اتاق خواب من و در حال حاضر من نمی مجاز به پوشیدن کفش در آپارتمان و پس از دوستانه مذاکره am مجاز به بستن درب اتاق خواب من.

در دبیرستان من هم با تعامل چند نفر هر روز; من تا به حال 50 درجه و من دیدم در مورد نه نفر دیگر در رقص تمرین بعد از مدرسه. به عنوان یک نتیجه از من محدود محافل اجتماعی, من تا به حال یک توانایی به یاد داشته باشید هر مکالمه من تا به حال با کسی که تقریبا کلمه به کلمه. آن بود که هر دو وحشت زده و غمگین. این فراخوان تبدیل به یک متمایز نفرین; به جای ظاهری توجه زمانی که من به یاد کسی که من به نظر می رسید که بچه در دیزنی ساخته شده برای تلویزیون فیلم که بر میدارد تا مداد او له قطره در راهرو و بوییدن آن است. یک بار من به دانشگاه استنفورد من بیشتر شد فراموشکار. من نمی تواند نگه داشتن یک رکورد از هر مکالمه من تا به حال فقط به خاطر من بود که در تعامل با بسیاری از مردم روزانه. من هنوز هم به یاد داشته باشید اولین بار من تا به حال ملاقات مردم با نام و چهره خود را. در دانشگاه استنفورد که در آن فراموشی اول معرفی تقریبا هنجار است این نیز به من وحشت زده-مداد-دختر vibes.

من برای اولین بار متوجه ناتوانی من به یاد داشته باشید تمام مکالمات در اوایل این سال است. من با یکی از دوستان من ساخته شده بود در سال دوم; من به یاد داشته باشید که او یک برادر. من و او تا به حال تبدیل شدن به دوستان زمانی که من مبتلا به یک مورد از مونو آنقدر شدید است که از آن ساخته شده من مغز مه آلود و آن را دشوار است به یاد داشته باشید صرف در یونان باستان کلاس. همیشه فوق العاده خوب در پیدا کردن بهانه من مقصر ناتوانی من به یاد داشته باشید در تک. اما پس از آن چند هفته بعد من خودم نیاز به درخواست یک دوست از سال اول که با آنها من تا به حال فقط وصل آنچه او در رشته — که همچنین باید به شما بینش به توانایی های من به عنوان یک سخنور.

به طور طبیعی من آمده اند تا با بهانه برای توجیه اینکه چرا آن زمان من تا سال آخر به درک چقدر من به یاد داشته باشید. یک سریع: تحقق به تعویق افتاد چرا که منطقه راحتی من است که در کشورهای مختلف از انکار است. اما در حقیقت قبل از ارشد سال وجود دارد هیچ دلیلی برای نگاه کردن به تمام این مکالمات. من نیاز به تکیه بر خاطرات آنجا که من می تواند ایجاد تجارب زندگی می کردند. در این سال آمد و من احساس کردم که من هم به سرعت انقضای; من تصادفا به سال با یک چشم به طور مداوم پشت در آنچه که من انجام داده بود که من تا به حال ملاقات کرد و در یک چشم به دنبال به جلو به سمت که من می خواستم برای دیدار دوباره که من نیاز به دیدن چند بار قبل از من ممکن است در نزدیکی آنها را برای مدت زمان طولانی. بیانیه ماموریت ارشد سال بود که نه تنها به خاطرات اما همچنین به یاد آنها. COVID-19 توقف و سپس تغییر سال تنها به اوج که بیانیه ماموریت.

در حال حاضر من می خواهم به گرامی داشتن تمام خاطرات برای پیدا کردن آرامش در آنها به حداقل داشتن یک رابطه سالم با آنها. اما به جای آنها به دام من در درون خود موذی حلقه و من گیر چسبیده بیش از حد محکم قادر به اجازه رفتن.

*

در هفته منتهی به مدرسه تا پایان بازگشت هنگامی که COVID-19 هنوز یک بیماری من با سه نفر شروع کردم به تحسین تا حد زیادی از دور و پس از نزدیک به عنوان ما شروع به دانستن هر یک از دیگر. دو نفر از این افراد در کلاس زبان انگلیسی. بسیاری از تعاملات ما صورت گرفت در دانشگاه استنفورد بهشت یک لاتروپ کلاس درس و بسیاری از ما پیوند ناشی از تصمیم گیری همه ما را در نقش "که بچه بودم" در کلاس یکی از بچه ها که صحبت می کند کمی بیش از حد, بیش از حد پرشور در مورد جزئیات ناچیز از مواد باعث می شود پرمدعا ارجاع به متون به طور مستقیم مربوط به بحث. با این وجود من تا به حال یک سوء ظن ما خواهد بود قادر به اتصال در بسیاری از موضوعات دیگر ، من می خواهم اجرا به هر دو این افراد در اطراف دانشگاه و ما را به شرکت در بحث های کوچک است که insinuated هر دو طرف خواست برای وجود دارد به مذاکرات به زودی پس از سه ماهه رو کمی کمتر شلوغ (یک uncreative ببخشید اگر شما از من بپرسید این کارشناس).

من با سوم شخص از طریق یک باشگاه است. اولین بار ما آویزان ما نشسته روی بیضی شکل در ساعت طلایی. من احساس من تا به حال فقط ملاقات یک دوست قدیمی و او بیش از حد آن شب در شوخی و جدی او فرستاده من متن ترانه برای آهنگ در "Muppet Movie" "وجود دارد نه یک کلمه هنوز/ برای دوستان قدیمی ام که فقط ملاقات کرد." ما پس از آن فعل و انفعالات به سادگی به حالت جامد در میآید که احساس و من اشتیاق بهار زمانی که ما قادر خواهد بود به پیاده روی در اطراف دریاچه تاخیر و McMurtry و تبدیل به واقعی "دوستان قدیمی." من شب گذشته در دانشگاه استنفورد او به من رسیده است و گفت: ما یکی از آخرین امیدوار خداحافظ. من گرامی این حافظه در سراسر قرنطینه و بازگشت به آن در لحظاتی است که احساس می کنم به خصوص تاریک و بی پایان است.

من این سه دوست-له به "Inbetweeners" نه به اشتباه با انگلیسی ها محبوب طنزهای "The Inbetweeners" (به مرجع چیزی در همه مربوط به این متن). من به آنها تماس بگیرید "Inbetweeners" چون ما هنوز دوستان نزدیک اما ما بیش از آشنایان. ما تا به حال کاشته دانه برای یک دوستی به شکوفه در هفته آمده است به طوری که زمانی که من فارغ التحصیل دانشگاه استنفورد, the Inbetweeners خواهد فارغ التحصیل شده اند برای دوستان واقعی (و یا حداقل FaceTime-پس-هر-سه-ماه-دوستان) بودند که تسلیم به زندگی من واقعا برای برخی از زمان.

*

من پسرفت به دبیرستان و در انجام این کار به دست آورد توانایی من به وضوح به یاد داشته باشید. شاید من هرگز توانایی از دست داده اما بد کردم در ورزش آن را از عدم عمل. در حال حاضر تقریبا تجسم دوباره در دبیرستان من خود من می توانید به یاد بیاورید مکالمات گذشت هر "اجازه گرفتن یک وعده غذایی!" آخرین جایی که من دیدم کسی در پردیس قبل از ما خداحافظی. برای این من هستم.

که گفت:, من و ذهن به دست آورد یک فیلتر که بسیار شبیه من بریتا در حال حاضر گروگان در اتاق من پشت در پردیس من هیچ کنترل بیش از است. به جای به خاطر سپردن جاده سفر من در سال اول با یکی از بهترین دوستان من و یا بی شماری از احزاب بازیگران, من فکر می کنم از Inbetweeners. این خاطرات در طرح شبیه به این "یک Inbetweener و من راه می رفت خارج از کلاس زبان انگلیسی. ما متوقف در پله ها. او ساخته شده یک شوخی است." هر بار من پخش این لحظات من شکنجه است. برای یکی پس از هفتمین بار از دوباره پخش یک شوخی این دیگر خنده دار است. اما بیشتر devastatingly این لحظه فاقد هر نوع توسعه شخصیت و یا روایت قوس و من شده ام و نه, مقعدی, در مورد این دستگاه از طریق به دنبال نوشتن خلاق جزئی. بدون رضایت بخش پایان خاطرات Inbetweeners فقط من احساس غم. آنها در خدمت به عنوان یادآوری است که این دوستی نمی توان به درستی متوجه شدم — مهم نیست که چقدر مایل هستم برای آمدن در سراسر به عنوان ناامید و پیام این مردم ابراز علاقه من به دوستی.

من رشد اجتماعی در برخی از, اما تعداد کمی از محیط. قطعا زوم است نه یکی از آنها. در حالی که در فرد من می خواهم به فکر می کنم من ناراحتی و گاهی اوقات غیر قابل مشاهده طعنه است یابم آن است که به صراحت گیج کننده و ناراحت کننده بیش از زوم. زوم سکوت petrify من; آنها باید در نظر گرفته definitionally از درجه اعتبار ساقط است. "چه احمقانه ترین فن آوری های داستان شما شنیده ام به تازگی? مانند راه رفتن مردم به زوم هنگامی که آنها نباید" من یک بار کمربندش را بست و پس از یک به خصوص سکوت طولانی بیش از زوم. سوال من گرفتار دوست, کردن گارد و به نظر من کلیک کردن بر روی "سریع تر" را فشار دهید زمانی که او پراکنده در تلاش برای فکر می کنم از یک جواب. (این گفتگو که باعث شد من و دیگر دوستان و من برای ایجاد یک Google doc "احمق گه من گفت: در زوم.")

در یک لحظه از سرزندگی دو هفته به قرنطینه من زوم با یکی از سه Inbetweeners — یکی از من با آنها به اشتراک گذاشته امیدوار خداحافظ. ما تا به حال به می گویند اما تمایل زیادی برای اتصال. من در مورد شکایت های اجتماعی فاصله حدود رگرسیون به دبیرستان. او پیدا کردن quarantining به عنوان خفقان پس از آن به نظر می رسید به عنوان اینکه ما نمی تواند commiserate با هم — به طور پیش فرض گفتگو موضوع دیگر من زوم تماس. من احساس خسته کننده به صحبت مجزا به سازمان ملل متحد سرگرم کننده و خودآگاه که من شکایت در مورد قرنطینه به حال صدا whiney و ناسپاس است. من می خواستم از او بپرسم که بسیاری از پرسش ها برای رسیدن به او را می دانم, اما من نمی خواهم به درخواست بیش از حد عمیق سوالات و پایمال کردن او را. برای انجام این کار بیش از یک تماس ویدئویی را احساس absurdly حتی laughably شدید.

من سعی کردم به فکر می کنم از داستان های من می تواند به او بگویید اما من به طور ناگهانی نمی تواند به یاد داشته باشید هر یک جدا از پدر من به طور مداوم چک کردن برای دیدن اگر من پنجره باز بود و خوشبختانه من تا به حال نشانهای به شیرجه رفتن عمیق به آن مالیات بر ارزش افزوده. پس از کمی بحث کوچک و پراکنده لحظات شادی واقعی و ارتباط ما خداحافظی گفت: این یکی کمتر و بیشتر غم انگیز از آخرین ما. بیشتر غم انگیز به دلیل آن را تایید آنچه که من تا به حال می ترسید همه همراه: که تبدیل شدن به دوستان بیش از زوم است رفیع (حتی hubristic!) هدف. من اصلا انتظار Inbetweeners برای رسیدن به من نه من انتظار دارند که اگر آنها را به امن دوستی ممکن است پدیدار شود.

من تعجب می کنم که چگونه من می توانید به راحتی در دست یا واقعی و دوستی است. من تعجب می کنم اگر یک روز خواهد بروید در قرنطینه جایی که من فراموش نمی کنم از Inbetweeners که در آن من خواهد شد و امیدواریم که آنها در رسیدن به من که در آن من نمی خواهد تعجب می کنم اگر آنها از من فکر کردم. همه در همه ، من خودم یادآوری کنم که من به طور مستمر ناپدید نمی شود — که البته مردم از من فکر می کنم — اما به نظر می رسد بسیار بعید است که Inbetweeners خواهد, در میان همه هرج و مرج و درد که ما را احاطه کرده در روز است.

بنابراین من خودم یادآوری کنم که وجود دارد به مراتب مهم تر از چیزهایی که من باید به فکر کردن در مورد در حال حاضر که من باید به فکر خودم. که با این نسخهها کار برای حدود 90 دقیقه است.

*

هفته گذشته در تنها ساعت هفت از زمان روی صفحه نمایش را به من بهانه ای به متن انگلیسی کلاس Inbetweener آن ضروری فهمیدم که چرا او تا به حال متوقف میل من توییتهایی (@herowen_). من پیامک او را به عنوان یک شوخی است اما البته در زیر آن من به دنبال توجه و اعتبار سنجی دو تا چیز که من خیلی صادقانه در مورد در توییتر (@herowen_). این Inbetweener به من گفت: من نباید در مورد مراقبت از آنلاین توجه من به او گفتم که او نباید به من بگویید که من نباید مراقبت. او توضیح داد که تجزیه و تحلیل برقی "توجه" است که بهترین راه برای ارزیابی اگر کسی لذت می برد صحبت کردن به من. من جنگیدند توجه به این که تقریبا تمام توجه این است که در حال حاضر الکتریکی مرتب کردن بر اساس. اما پس از آن او به من فرستاده قانع کننده متن که به من بسته است. "من به یاد داشته باشید همه چیز" آن را بخوانید.

برای اولین بار در هفته من احساس واقعی تسکین. مقدار امداد تقریبا خجالت من است. من تا به حال شناخته شده نیست که وجود دارد می تواند به راحتی در دقیقه تایید است که آنچه که من به یاد داشته باشید این است که نه فقط در ذهن خود من. آن است که واقعی و زنده به شخص دیگری بیش از حد. چه راحتی از آن است که در طول این زمان به شنیدن این که کسی به یاد من خودم هر روز زندگی vicariously از طریق خاطرات من; در حال حاضر من می دانم که کسی دیگری است که زندگی در آنها بیش از حد. من سرگردان را از طریق آنها را به تنهایی.

با این دانش من قادر به جدا برای جلوگیری از وسواس تکرار. خاطرات به نظر می رسد بیشتر محافظت در دست دو. من نیاز به بطور منظم احساس آنها را برای زنده نگه داشتن آنها.

*

با این حال از تخیل من است, من نمی توانم تصور آنچه در آینده من و یا واقعا هر آینده به نظر می رسد مانند در همه — هیچ بخشی از آن است. پس از من دریافت کرد که پیام من پیامک به صورت پراکنده با Inbetweener. من نمی دانم وقتی که ما بعد از دیدن هر یک از دیگر و نه من می دانم که اگر ما همیشه دوستان خوب.

اما در حال حاضر من می دانم که این مقدار; ما به یاد داشته باشید همه چیز است. چگونه ما لبخند زد در صدایی که من به طور ناگهانی او را درک شوخی ما چگونه ساخته شده دهان ما اخم به سرکوب ما giggles, چگونه ما راه می رفت بیش از تراشه های چوب به سمت کتابخانه و حتی در اواخر بعد از ظهر روز احساس خیلی جوان است.

تماس با هانا Rowen در herowen 'در' stanford.edu.